Η πολιτική λειτουργία (πολίτευμα), το ανθρώπινο ήθος και η πρόοδος της κοινωνίας

Του Ζήση Μητλιάγκα 

      

                                                                                                                                                                                   

 Μου έδωσε την ώθηση να επαναδημοσιεύσω συνοπτικά μέρη του προδημοσιευθέντος θέματος, ο φασιστοειδής τραμπουκισμός του υπουργού (!) Πολάκη απέναντι σε έναν άνθρωπο με σωματική αναπηρία, αλλά με εξαίρετες
πνευματικές ικανότητες, μόνο και μόνο επειδή ως ελεύθερος πολίτης

κατεβαίνει στις εκλογές με άλλο κόμμα, και όχι βέβαια με τον  ΣΥΡΙΖΑ!

Από τον ίδιο, κύριο εκφραστή του τραμπουκισμού και του αριστερόστροφου φασισμού, όπως είπε ο Μ. Θεοδωράκης, δεν περίμενα τίποτα καλύτερο. Τα δείγματα του πολιτικού ήθους της κατάπτωσης είναι πολλά. Το τραγικό και επικίνδυνο είναι ότι τον καλύπτει ο πρωθυπουργός, αφού γλεντά και μαζί του (!) και με το τέχνασμα της ψήφους εμπιστοσύνης επιχειρεί να φιμώσει τις εσωκυβερνητικές αντιδράσεις απέναντι στη χυδαιότητα του ανεκδιήγητου Πολάκη. Φαίνεται ότι ο πρωθυπουργός στη πολιτική λειτουργία και συμπεριφορά του ανεκδιήγητου Πολάκη βλέπει το δικό του το είδωλο!

Οποιοσδήποτε άλλος πρωθυπουργός με γνώση των ευθυνών του και πολιτικό ήθος θα τον είχε στείλει σπίτι του εξ αρχής.

Επανέρχομαι στο προδημοσιευμένο κείμενο συνοπτικά.

Αναφέρεται λοιπόν στον Πλάτωνα και στον Θουκυδίδη ότι η πολιτική λειτουργία επηρεάζει καίριο το κοινωνικό ήθος και έτσι η καλή πολιτική λειτουργία ανατρέφει σωστούς ανθρώπους, ενώ αντίθετα η κακή λειτουργία ανατρέφει κακούς ανθρώπους (Πλ. Μενεξ. Η γαρ πολιτεία τροφή ανθρώπων εστίν, η μεν καλή καλών, η δε εναντία κακών).

Τονίζεται με έμφαση από τους δύο κορυφαίους της ανθρώπινης σκέψης (Πλάτων, Θουκυδίδης) ότι το δημοκρατικό πολίτευμα με σωστή λειτουργία, σε καθεστώς ισονομίας και ελευθερίας, απελευθερώνει, ενεργοποιεί και αξιοποιεί όλο το ανθρώπινο δυναμικό. Επιβραβεύει την αξιοσύνη και τη δημιουργικότητα του κάθε πολίτη, φροντίζοντας παράλληλα και προστατεύοντας τον αδύνατο. Εκπαιδεύει τον πολίτη στον εκούσιο σεβασμό στους νόμους, υπέρτερη ηθική λειτουργία. Γι αυτό και η μοναδική και απλησίαστη πρόοδος του Ελληνισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Με την τέτοια πολιτική λειτουργία της δημοκρατικής Αθήνας, με την πρόοδο και τα επιτεύγματα που επέτυχε έχει γίνει σχολείο “της πάσης Ελλάδος”.! Που να φανταζόταν αυτός ο περίφημος και σπουδαίος Αθηναίος ότι το Δημοκρατικό πολίτευμα έγινε ανά τους αιώνες σχολείο ολόκληρης της ανθρωπότητας! Οι δεν λαοί που προόδευσαν και προοδεύουν, είναι αυτοί που με σωστή λειτουργία του πολιτεύματος μέσα σε καθεστώς ελευθερίας, νομιμότητας και ανθρωπισμού, απελευθερώνουν, ενεργοποιούν και αξιοποιούν το ανθρώπινο δυναμικό. Από αυτό και η πρόοδος.

Κυρίαρχος βέβαια στη Δημοκρατία, και πιο πολύ στην άμεση είναι ο πολίτης, που αποφασίζει, προσδιορίζει την πορεία της πολιτείας και αναλαμβάνει ή υφίσταται και τις συνέπειες οποιασδήποτε πολιτικής.

Όμως πολύ σημαντικός ήταν και ο ρόλος του αιρετού άρχοντα ο οποίος αντιλαμβάνεται σωστά τα πράγματα, λέει την αλήθεια, μακρυά από το ψέμα και τη δημαγωγία, και παίρνει έγκαιρα τις σωστές αποφάσεις.

Πρώτα η πόλη (πατρίδα) η κοινωνία και ο πολίτης και μετά η καριέρα και ο πολιτικός επαγγελματισμός.

Τέτοιοι ηγέτες (Θεμιστοκλής, Αριστείδης, Κίμων, Περικλής κ.α) δίδαξαν, με την υπεύθυνη πολιτική λειτουργία και τους πολίτες και έτσι έφτασαν σε υψηλά επίπεδα ακμής και δημιουργίας, αξεπέραστα ως τις μέρες μας.

Όμως κι εδώ, με τα προβλήματα των πολέμων, κυριάρχησαν σιγά σιγά οι δημαγωγοί (Κλέων Αλκιβιάδης κ.α). Για τις προσωπικές τους φιλοδοξίες (αρχή δια φιλοτιμίαν και πλεονεξίαν λέει ο Θουκυδίδης) έβαλαν σε δεύτερη μοίρα το συμφέρον της πόλης, οδήγησαν και σε ανάλογη συμπεριφορά τους πολίτες, και με απίστευτη δημαγωγία και λαϊκισμό (λες και οι σήμερον ασκούντες την εξουσίαν είναι άμεσοι απόγονοι των καταστροφικών δημαγωγών Κλέωνα και Αλκιβιάδη) και “ έσφηλαν την πόλιν” δηλαδή οδήγησαν την Αθήνα στην καταστροφή και σε παρακμή με την κατάλυση του Δημοκρατικού πολιτεύματος.

Στην νεώτερη Ελλάδα φωτισμένοι ηγέτες με κοινωνική συνείδηση και ευθύνη (Καποδίστριας, Τρικούπης, Ελευθ., Βενιζέλος αρχικά) με το γνήσιο πατριωτικό τους φρόνημα με γνώση και πολιτικό ήθος οδήγησαν σε ανώτερη πολιτική – ηθική κοινωνική και πατριωτική συμπεριφορά το λαό μας, με επακόλουθο την ακμή και την αναστάσιμη πρόοδο της χώρας μας.

Όμως, το σαράκι της φυλής, σε άλλες στιγμές επικράτησε στους κορυφαίους θεσμούς, με φανατισμούς, μικροκομματισμούς, τυφλή ιδεοληψία, δογματισμούς και δημαγωγία, που κόντεψαν να μας εξαφανίσουν. Δυστυχώς αυτό το ήθος της ηγεσίας παρέσυρε συχνά και το λαό μας και συχνά πάθαμε καταστροφές  π.χ. πανωλεθρία του 1897 από τους Τούρκους, μετά τον Χαρίλαο Τρικούπη, Μικρασιατική καταστροφή, μετά τον Ελευθέριο Βενιζέλο, εμφύλιος πόλεμος, χωλή μετεμφυλιοπολεμική Δημοκρατία, δικτατορία των συνταγματαρχών (1967-1974) και ο θεός να βάλει το χέρι του!

Στη μεταπολίτευση (1974 και μετά), υπεύθυνοι ηγέτες με πολιτικό υψηλό ήθος, συνείδηση ευθύνης και οραματισμών επηρέασαν το πολιτικό ήθος και την συμπεριφορά των πολιτών και παρά τις καχεξίες της πολιτικής λειτουργίας, η χώρα μας έκανε αξιοθαύμαστη πρόοδο και βρέθηκε μέσα στη χορεία των πιο προηγμένων λαών.

Αν και δεν θα συμφωνήσουν μαζί μου οι δογματικοί και οι εμπαθείς κομματικοί, σαν τέτοιους ηγέτες που οδήγησαν το λαό μας και τη χώρα μας σε αξιοθαύμαστη πρόοδο, μέσα σε καθεστώς πρωτοφανούς Δημοκρατίας, θεωρώ τον αείμνηστο Κων/νο Καραμανλή, τον οραματιστή Ανδρέα Παπανδρέου και τον ρεαλιστή Κώστα Σημίτη.

Δυστυχώς μετά απ΄ αυτούς, πλην κάποιων έντιμων προσπαθειών, κυριάρχησε ο καριερισμός του πολιτικού προσωπικού, η ανατροπή του σκοπού της πολιτικής λειτουργίας, που πρώτιστο καθήκον έχει να αντιμετωπίζει τα προβλήματα με οποιοδήποτε κόστος ώστε να καλυτερεύει η ζωή των πολιτών και όχι βέβαια των πολιτικών, και να έχει σταθερή πορεία προόδου και ανάπτυξης η κοινωνία μας. Έτσι στην εποχή μας κυριάρχησε όπως προανέφερα, ο καριερισμός του πολιτικού προσωπικού, οι κλειστές ομάδες εξουσίας, είτε οικογενειακού είτε ψευδοιδεολογικού χαρακτήρα, η χρήση και η κατάχρηση εξουσίας, και έγιναν αυτά το χειρότερο παράδειγμα κοινωνικού και πολιτικού ήθους στην Ελληνική κοινωνία, που δυστυχώς επηρέασαν και την συμπεριφορά πολλών από εμάς.

Έτσι, όταν πολιτικοί που τους τίμησε ο λαός με την ψήφο τους αποδεικνύονται κοινοί απατεώνες που μπαίνουν στα κάτεργα, όταν στην πολιτική αντιπαράθεση κύρια θέση έχει η ηθική απαξίωση των αντιπάλων και όχι ο διάλογος για την αντιμετώπιση των προβλημάτων, όταν γίνεται προσπάθεια ελέγχου και περιορισμού της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, όταν υπουργοί, προφανώς με την ανοχή και, μάλλον, την κάλυψη του πρωθυπουργού, υβρίζουν χυδαία (π.χ. βοθροκάναλα, κ.α.) όποιον εκφράζεται κριτικά ή αρνητικά για τους κυβερνώντες, όταν εσμός αργυρώνητων δημοσιογράφων ενσπείρει τον καννιβαλισμό και τον βόρβορο στον Δημόσιο βίο, και πολλά άλλα, πώς μπορεί μια τέτοια κατάπτωση του πολιτικού ήθους να γίνει οδηγός και παράδειγμα ηθικής και κοινωνικής συμπεριφοράς στην πολιτεία;

Έχει όμως ευθύνη και ατομικά και συνολικά και ο ίδιος ο πολίτης για αυτά που κυριαρχούν και επιβραβεύονται σε μια κοινωνία. Όχι μόνο γιατί ανέχεται και υπηρετεί μια τέτοια κάκιστη πολιτική λειτουργία, αλλά και γιατί επιδοκιμάζει πρότυπα και συμπεριφορές παρακμιακού χαρακτήρα στην κοινωνία μας. Όταν π.χ μια κοινωνία εκτιμά και επιβραβεύει υλικά, αλλά και αξιακά, αυτόν που κλωτσάει καλά μια μπάλα, αυτόν που ξεκατινιάζεται με την ευτέλεια, χάριν της ιδιοτελούς δημοσιότητας, τον κομπιναδόρο και όχι τον έντιμο και πολλά άλλα, όταν αντίθετα το γιατρό που σώζει ζωές, τον πρωτοπόρο επιστήμονα, τον σοβαρό και ωφέλιμο δημιουργό και παραγωγό, τον δάσκαλο που ανοίγει την ψυχή των νέων στη γνώση και την αρετή, τον άνθρωπο του μόχθου και πολλά άλλα, τον έχει σαν την τελευταία τρύπα στο ζουρνά ή τον πετά στον κάλαθο των αχρήστων, πώς μπορεί μια τέτοια κοινωνική λειτουργία να είναι δάσκαλος ήθους, κοινωνικής ευθύνης και δημιουργός προόδου;

Πράγματι η πολιτική λειτουργία διαμορφώνει ανθρώπινο και κοινωνικό ήθος, με κορυφαία την ευθύνη των ηγεσιών, αλλά κυρίαρχος είναι και η ευθύνη η δική μας, του καθενός ξεχωριστά αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας μας.